(en jij misschien ook, als je eerlijk bent)
Kamperen: de romantiek van kou, gedoe en blaasproblemen
Sommige mensen worden wild enthousiast als je het woord “kamperen” laat vallen.
“Back to basics!” roepen ze dan. “Heerlijk wakker worden met vogelgeluiden!”
“Vrijheid!”
“Verbinding met de natuur!”
Nou… mijn realiteit?
Ik werd vanochtend wakker met een volle blaas, kippenvel op plekken waarvan ik niet wist dat ze konden rillen, en een innerlijke monoloog die begon met “waarom in hemelsnaam doen mensen dit vrijwillig?”
Want we liggen dus op de werf met de boot.
Niet in het water. Niet met alle luxe aan boord.
Nee. Op de kant.
En dat betekent: géén toilet, géén douche, géén stromend warm water.
Wakker worden met een missie: red je blaas, nu! En andere “leuke” kamperen dingen.
Wanneer ik wakker word, is er één ding dat telt: plassen.
Niet binnen tien minuten. Niet na een kopje koffie. Nee — nu.
Maar in plaats van even naar de badkamer lopen zoals thuis…
moet ik:
- me aankleden (want naakt + buitenlucht = arrestatie)
- de trap af klauteren van de boot
- de kou trotseren
- een mini-hike maken naar het sanitairgebouw van de jachthaven
- hopen dat ik onderweg niet struikel over een touw, stoeptegel of mijn eigen frustratie
En dan heb je dat fijne frisse gevoel van de ochtendzon op je huid?
Nee joh.
De ochtend is koud.
De lucht is klam.
En mijn humeur? Niet bepaald Zen & Sparkle.
Douches: een logistieke operatie van Olympisch niveau
’s Avonds wordt het helemaal feest. Je hebt gekookt (want ja, carnivoor eten = zelf koken) en je wil gewoon even douchen.
Maar nee.
Dan begint het strategospel:
Welke kleding doe je aan vóór de douche?
Wat neem je mee?
Wat vergeet je gegarandeerd?
Want de opties zijn:
- Vieze kleding weer aan doen → brrr, nat en smerig
- Schone kleding alvast aan doen → goor gevoel én kans op natte okselplekken vóór je douche
En geloof me, na drie keer terug naar de boot lopen omdat je je handdoek, shampoo of sokken bent vergeten…
heb je spontaan geen zin meer in persoonlijke hygiëne.
Je overweegt oprecht om gewoon te gaan fermenteren onder een dekentje.
Koken in kampeerstand: zonder stromend water, mét frustratie
Carnivoor eten betekent: geen pizzaatje bestellen of even een frietje halen.
Dus: koken.
Maar koken zonder stromend water is… creatief.
Water koken met een waterkoker om een beetje warm afwaswater te hebben.
Vettige pannen proberen schoon te maken met koud water en een hoop gevloek.
En dan balanceren met je pannetje vet in een gootsteentje dat meer een camping-wastafel is dan een keuken.
Je voelt je geen moderne avonturier.
Je voelt je een oermens met een Nespresso-apparaat.
Maar waarom doen mensen dit dan?
Eerlijk? Ik probeer het te begrijpen. Echt waar.
Misschien is het de romantiek van eenvoud.
De illusie van vrijheid.
De geur van nat gras die nostalgische herinneringen oproept aan zomerkampen en toast met Nutella.
Of misschien is het het idee van ‘ontsnappen aan de drukte’ dat mensen aanspreekt.
Maar weet je wat?
Ik wil helemaal niet ontsnappen aan warme douches, een wc op vijf meter afstand, en een keuken waar ik niet in mijn winterjas hoef te staan koken.
Vrijheid is leuk.
Maar comfort is vrijheid.
Voor wie kamperen wél geweldig is
Misschien hou jij wél van:
- Buiten slapen terwijl je rug zich langzaam in Tetris-blokken vouwt
- Elk toiletbezoek plannen alsof je op een militaire missie gaat
- De geur van natte sokken en een halfnatte jas
- Avonden vol muggen, condens en het mysterie van ‘waar is mijn tandenborstel gebleven?’
In dat geval:
✨Enjoy!✨
Maar ik pas.
Doe mij maar een verwarmd huis, een droge warme handdoek en een bull terrier die me begrijpt als ik grom na het opstaan.
De moraal van dit verhaal?
Kamperen is fantastisch.
Voor sommige mensen.
Voor mensen zonder ochtendblaas. Zonder afkeer van kou en oncomfortabel zijn.
En zonder behoefte aan een wc waar je niet eerst een hike voor hoeft te doen.
Voor mij?
Kamperen is vreseliijk ….
…. en compleet onzinnig, waarom zou je het slechter willen hebben dan thuis?
