Herprogrammeren van jezelf na jaren van zelfkritiek?
Zoals je weet, ga ik graag wandelen, vooral vroeg in de ochtendzon. Vaak heb ik dan oordopjes in, want dan luister ik naar affirmaties van Michael Pilarczyk. En dat deed ik nu ook.
Terwijl ik affirmaties over zelfverzekerdheid opzegde, kwam er een gedachte bij me op: Dit is ook een stukje herprogrammeren.
Want vroeger zat dat totaal niet in mijn systeem.
Sterker nog, ik moest mezelf compleet herprogrammeren om niet vast te blijven zitten in een negatieve innerlijke dialoog.
Herprogrammeren start met herkennen van: De onbewuste programmering uit je jeugd
Iedereen wordt als kind geprogrammeerd. Niet met een USB-stick in je hoofd (al zou dat soms makkelijker zijn), maar door wat je dag in, dag uit hoort en ervaart.
- Als je vaak hoorde “Doe niet zo dom”, dan wordt dat een stemmetje in je hoofd.
- Als je altijd moest presteren en complimenten uitbleven, dan wordt “Het is nooit goed genoeg” je standaard overtuiging.
- Als je ouders zelf met onzekerheid worstelden, dan werd twijfelen aan jezelf je tweede natuur.
En het erge?
In het begin weet je niet eens dat je deze overtuigingen hebt.
Voor jou is het normaal dat je jezelf afbrandt als je een fout maakt.
Voor jou is het logisch dat je een compliment afwimpelt.
Voor jou is het vanzelfsprekend dat je perfectionistisch bent tot op het pijnlijke af.
Pas als je in aanraking komt met zelfontwikkeling, ga je zien: wacht eens even… dit is helemaal niet normaal. En dan start het proces van herprogrammeren.
Van onbewust naar bewust – en dan?
De eerste schok komt als je je realiseert: dit is aangeleerd. Dit ben ik niet echt.
Maar dan? Hoe draai je de programmering om?
Herhalen, herhalen, herhalen.
Alles wat erin is gestampt, moet je er opnieuw uit krijgen. En dat duurt.
Dit is waar bewuste herprogrammering om de hoek komt kijken.
Hoe ik vroeger tegen mezelf praatte vs. nu na herprogrammeren
Vroeger was er geen ruimte voor zachtheid, rust of fouten. Mijn innerlijke dialoog was een drillsergeant:
❌ “Nee, niet goed. Kan beter.”
❌ “Opnieuw. Ga door.”
❌ “Nee, je hebt geen blessures. Nee, je bent niet moe. Nee, er is niks aan de hand. GA DOOR.”
En ik ging door. Altijd.
Maar het probleem met die mentaliteit is: je voelt niet meer wat er echt gebeurt.
- Je negeert signalen van je lichaam.
- Je merkt niet dat je over je grenzen gaat.
- Je denkt dat dit normaal is.
Pas toen ik tegen een burn-out aanzat, besefte ik: ik ga te ver. Ik laat anderen ook over mijn grenzen heen gaan, omdat ik het zelf niet eens voel.
Nu? Na het herprogrammeren. Nu praat ik anders tegen mezelf:
✅ “Dat heb ik weer goed gedaan.”
✅ “Wauw, wat knap van mezelf.”
✅ “Ik mag trots zijn.”
Dat lijkt misschien simpel. Maar als je jarenlang niets anders hebt gehoord dan “niet goed genoeg”, dan voelt zelfs een simpel “goed gedaan” als een revolutie.
De grootste gamechanger? Mijn Primary Question – iets wat ik leerde van Tony Robbins.
De vraag die je jezelf onbewust dagelijks stelt, bepaalt alles.
- Vraag je jezelf “Waarom lukt dit me nooit?” dan vind je altijd een reden waarom je faalt.
- Vraag je jezelf “Hoe kan ik hier sterker uitkomen?” dan stuur je je brein op zoek naar een oplossing.
Dat was voor mij een enorme eye-opener.
Je brein neemt je vraag altijd serieus
Mijn Primary Question veranderde alles. Maar eerst moest ik ontdekken hoe fout ik hem jarenlang had gesteld.
Bijvoorbeeld: afvallen.
Vorig jaar merkte ik dat ik aankwam, en de vraag die constant door mijn hoofd ging was:
❌ “Waarom word ik steeds dikker?”
Nou… je brein is niet je vriend.
Mijn onderbewuste begon fanatiek antwoorden te zoeken:
- “Nou, waarschijnlijk omdat je metabolisme langzaam is.”
- “Misschien eet je toch meer dan je denkt.”
- “Het is de zwaartekracht. Kan ook.”
Toen ik mijn Primary Question veranderde naar:
✅ “Hoe kan ik moeiteloos in mijn beste shape komen?”
Begon alles te verschuiven. Ineens was mijn brein op zoek naar oplossingen in plaats van excuses.
Wanneer je eigen programmering je prestaties saboteert
Ik had nooit eerder een bedrijf met personeel gerund, maar op een dag deed ik het gewoon.
Binnen anderhalf jaar:
✔ Nieuwe mensen aangenomen
✔ De rotte appels eruit gegooid
✔ De bedrijfsvoering volledig omgegooid
En het werkte.
Maar als ik erover praatte? Dan klonk het alsof ik niets bijzonders had gedaan.
Waarom?
Omdat mijn oude programmering zei:
- “Het had sneller gekund.”
- “Ja, je hebt het bedrijf gered, maar het verdient nog niet genoeg.”
- “Er is altijd nog iets dat beter kan.”
En toen kwam de realisatie.
Op een dag stelde ik mijn bedrijfsleider—een man met 15 jaar ervaring—een paar simpele boekhoudkundige vragen.
Hij stotterde. Gaf vage antwoorden. Wist niks concreets te zeggen.
🚨 Hij stal waarschijnlijk geld.
En toen ik hem ermee confronteerde? Hij nam ontslag met een dramatische exit, in plaats van het uit te praten.
Ik had niet alleen een bedrijf gered. Ik had een corrupte leider ontmaskerd. Maar in mijn hoofd? “Ach, ik deed gewoon wat nodig was.”
🚨 Dat is wat oude programmering met je doet. Het laat je denken dat iets pas telt als het perfect is.
De echte sabotage? Je eigen regels.
🧠 Onze programmering bepaalt onze regels.
En als die regels zo zijn ingericht dat niks goed genoeg is, dan voel je je elke dag een mislukkeling.
🔥 Dat is de grote mindfuck. 🔥
💡 De oplossing? De regels herschrijven.
Ik ga hier nu niet diep op in, want dat is een blog op zich. Maar één ding weet ik zeker:
🚀 Als je elke dag het gevoel hebt dat je tekortschiet, dan is het tijd om je eigen regels eens goed onder de loep te nemen.
Ben jij een herstellende people pleaser?
Dit hele patroon van zelfkritiek en jezelf klein houden komt vaak voor bij people pleasers. Als je merkt dat je altijd anderen tevreden probeert te houden en jezelf op de laatste plaats zet, dan wil je deze blog over people pleasing lezen.
(Hier een link naar de blog over People Pleasers.)
