Ik was een overduidelijke people-pleaser. Zonder dat ik het doorhad, bepaalde dat jarenlang hoe ik me gedroeg, hoe ik beslissingen nam en vooral… hoe weinig ik mezelf was. Pas later besefte ik hoe diep dit zat. Hoeveel kansen ik had laten liggen – zelfs de kans om veel eerder met Beyuna te starten.
Meer dan zeven jaar geleden ontmoette ik Marianne op een netwerkbijeenkomst. Ze vertelde me over Beyuna, maar ik vond het helemaal niks. Wat ze precies zei, weet ik niet meer, maar mijn weerstand was groot. Het ironische? Nu werken we samen, en we kunnen het enorm goed met elkaar vinden. 😂
Achteraf zie ik waarom ik haar toen zo hard vond. Ze had eigenschappen die ik bewonderde, maar waar ik me tegelijkertijd aan irriteerde. Ze was direct, duidelijk en stelde grenzen. Dingen die ik zelf had moeten leren. Dingen die ik diep van binnen óók in me had, maar waar ik destijds niet bij kon. Mijn people-pleaser stond me in de weg. 🙃
Overal aanpassen, maar nooit jezelf zijn 😅
Dat patroon zat in alles verweven. In vriendschappen voelde ik me verantwoordelijk om de band in stand te houden. Niet alleen onthouden wanneer iemand jarig was, maar zelfs wanneer hun kat jarig was. Want attent zijn hoorde erbij, toch? Nu snap ik dat het niet uitmaakt of ik die details onthoud. Mijn waarde in een vriendschap hangt niet af van mijn vermogen om de huisdierkalender van iemand bij te houden. Ik bedoel… mijn eigen verjaardag vergeet ik al bijna! 😂
Het moeilijkste van loskomen uit dit patroon? Dat mensen me ineens anders gingen behandelen. Zodra ik mijn grenzen aangaf, kreeg ik reacties als: “Wat ben jij veranderd.” Of nog erger: “Wat ben jij een bitch geworden.” 🙄
Maar als iemand je alleen leuk vindt als ze over je grenzen kunnen gaan… hoe waardevol is die connectie dan eigenlijk? 🤔
De weg naar verandering 💪
Stoppen met people-pleasing was geen knop die ik ineens omzette. Het was een lang proces. Therapie, seminars, boeken, trainingen – alles hielp me om mijn eigen stem terug te vinden. Om in te zien dat ik niet lief, zacht en meegaand hoef te zijn voor iedereen. Dat grenzen stellen niet betekent dat je onaardig bent, maar juist dat je respect hebt voor jezelf.
Tegenwoordig zit het niet meer in me. Soms kijk ik terug en denk ik: Vroeger had ik nu anders gehandeld. Maar dat voelt als een ver verleden. Want nu maak ik keuzes gebaseerd op wat ik écht belangrijk vind – niet op wat anderen van me verwachten. 💖
En jij? Herken je dit? Welke patronen heb jij losgelaten om meer jezelf te zijn? 😃
