“Oh ja hoor, want artsen aka witte jassen doen het allemaal gratis, uit pure liefde, met engelenvleugels op hun rug en een stethoscoop van hoop. Operaties? Nee joh, daar verdient niemand iets aan! Ziekenhuizen zijn non-profit feeërieke instellingen waar niemand bonussen krijgt en de farmaceutische industrie draait op vrijwilligers.”
Adem in. Vertrouwen in de witte jassen. Adem uit. Zelf nadenken? Ho maar. Dat is voor wappies, toch?
We leven in een wereld waarin het blijkbaar not done is om te benoemen dat ook mensen met een stethoscoop gewoon hun hypotheek moeten betalen. En dat een verdienmodel niet per definitie betekent dat iets onbetrouwbaar is — tenzij je géén diploma hebt, natuurlijk. Dan ben je ineens een charlatan. Dan verkoop je “onzin” en dan mag je geen geld verdienen aan iets wat mensen beter maakt. Hoe durf je überhaupt!
Het draait om geld
Het is fascinerend hoeveel mensen vol vuur schreeuwen dat ‘alternatieve gezondheid’ alleen maar om geld draait — terwijl ze hun volledige zorgsysteem toevertrouwen aan een industrie die al decennia drijft op winst, patenten en lobby’s.
Maar goed, laat ik niet zeuren. Laat ik vooral weer even buigen voor de heilige witte jassen, die onfeilbare, altruïstische priester van het moderne leven. Zal ik mijn vitamine D dan maar even weggooien en een statine slikken?
Mijn moeder — ja, mijn moeder — kreeg kanker. En wat was het eerste wat haar oncoloog adviseerde? Juist. Die prik. Die ene. Je weet wel, van dat wereldwijde experiment zonder aansprakelijkheid.
Dus mijn moeder vraagt, heel netjes, of er eigenlijk onderzoek is gedaan naar dat spul bij mensen met haar diagnose. Wat zegt de arts? “Nee, maar de meeste artsen doen het ook.”
Aha. Dus dat is tegenwoordig wetenschap?
De Witte Jassen Whatsappgroep als referentie? Jezus Christus.
En het stopt daar niet. Want als je eenmaal in dat medische circus zit, krijg je niet alleen medicijnen voor wat je hebt — nee, je krijgt preventief ook alvast pillen voor de bijwerkingen. Zelfs als je die nog helemaal niet hebt. Dus voordat je weet of je er last van krijgt, mag je al starten met iets tegen de last die je nog niet hebt. Snap je het nog? Ik ook niet.
De helft van die medicijnen belandt uiteindelijk ongeopend in een keukenkastje, daarna in een milieubox, en waarschijnlijk ooit in de Maas. Maar niemand die zich daar druk om maakt — want hey, het was voorgeschreven. En dat betekent dat het goed is, toch?
Witte jassen & cadeautjes?
En dan mijn favoriete anekdote: een vriend van me was vroeger artsenbezoeker. Zijn baan? Rondrijden met een auto vol cadeautjes — koffiemachines, cadeaubonnen, fancy pennen — om huisartsen te overtuigen van de nieuwste pil van zijn farmaceutische sugar daddy.
“Werkte het?” vroeg ik ooit.
“Tuurlijk,” zei hij. “Waarom zou ik anders die achterbak zo vol gooien?”
Maar nee hoor, het systeem is transparant. Wij zijn de gevaarlijke complotdenkers omdat we vragen stellen. Omdat we kritisch zijn. Omdat we niet alles slikken — letterlijk en figuurlijk.
En dan krijg je natuurlijk steevast het argument:
“Ja maar… die artsen hebben daar jááááren voor gestudeerd! Dat kan toch niet gratis?”
Luister eens, Karin.
Ik studeer élke week. Al jaren. Minstens één tot twee uur, vrijwillig, zonder subsidie, zonder farmaceutisch gala met gratis bitterballen. Ik duik in onderzoeken, ik luister naar ervaringen, ik leer over supplementen en het menselijk lijf omdat ik er een fucking passie voor heb.
En ja, als jij dan bij mij een potje vitamine D koopt, verdien ik daar iets aan. Shocker.
Maar daar is blijkbaar geen ruimte voor. Dat is “verdacht”. Dat is “commercieel”.
Want als een arts zegt dat je iets moet slikken waarvan het nut niet bewezen is, dan heet het ‘richtlijn’.
En als ík zeg dat je iets kunt proberen waarvan jij voelt dat het werkt? Dan ben ik een kwakzalver met een verdienmodel.
Serieus? Wat is er mis met witte jassen?
Laten we even doen alsof geen enkel supplement ooit werkt. Prima. Maar als jij voelt dat je beter slaapt, minder hoofdpijn hebt of gewoon meer energie krijgt… Misschien — heel misschien — zou dát ook iets mogen betekenen?
Maar nee hoor, gevoel telt niet. Alleen wat er in het Grote Medische Handboek der Goedkeuring staat.
En over dat handboek gesproken: laten we het eens hebben over die wereldberoemde diagnoses van de witte jassen.
Je komt binnen, voelt je ellendig, en krijgt te horen: “Ja… geen idee wat u heeft.”
Tot je drie uur gaat TikTokken en met een diagnose terugkomt waar alles op z’n plek valt.
Dan zeg je dat tegen de arts en die zegt: “Oh ja, dat klinkt inderdaad logisch.”
Maar dan mág je natuurlijk niet zeggen dat je het zelf hebt gevonden. Nee nee, je moet doen alsof hij het wist. Anders voelt z’n ego zich niet veilig in z’n jas.
Dus wat doen we dan? Toneelspelen. Net doen alsof de witte jas op magische wijze jouw klachten herkende — terwijl jij ze allang had gegoogeld tussen de boodschappen en de kattenfilmpjes door.
En dan nog even over die bewering dat ik “niet zoveel zou weten als een arts”.
Alsof kennis uitsluitend telt als je ervoor in een witte jas hebt gelopen. Alsof je alleen iets mag zeggen als je cum laude in het Big Pharma-bed hebt geslapen.
Wat niemand erbij vertelt: ik lees PubMed. Vrijwillig. Voor mijn lol.
Ik ken mensen die arts zijn en die eerlijk toegeven: “Oh, nee, daar heb ik eigenlijk nog nooit op gekeken.”
Serieus. Nog. Nooit. Op. Gezocht.
Maar ik? Ik ben verdacht, want ik verdien geld met supplementen.
Zij? Die verdienen geld met medicijnen.
En dat is blijkbaar wél oké… omdat het vergoed wordt?
Dus even samenvatten: als er geld aan verdiend wordt binnen het systeem, is het betrouwbaar. Maar als er geld aan verdiend wordt buiten het systeem — dan is het sjoemelwaar?
Oké. Nu snap ik het.
Bedankt voor deze lezing, Dokter Dubbelstandaard.
Dus nee. Ik ben geen arts. En dat wil ik ook niet zijn.
Ik hoef niet te doen alsof ik alles weet, en ik hoef niet elke zin af te sluiten met een disclaimer of een “overleg dit met uw huisarts”.
Wat ik wel doe, is luisteren. Kijken. Voelen. Me inlezen. Vragen stellen. En op basis daarvan geef ik advies dat voor veel mensen simpelweg werkt.
Niet omdat het in een richtlijn staat. Maar omdat ze het merken.
In hun energie. Slaap. Huid. Lijf.
En weet je? Dat is voor mij genoeg bewijs.
Als jij voelt dat iets klopt — dan klopt het voor jou.
Als jij voelt dat iets niet klopt — dan klopt het niet voor jou.
Zo simpel is het soms. Niet alles hoeft ingewikkeld of academisch verpakt te worden in een poliklinische PowerPoint.
Verdienen
En ja, ik verdien geld aan wat ik doe. Lees mijn blog erover hier.
Net als jouw arts. En als je apotheker. Plus iedereen die ooit een werkend idee had.
Het verschil is alleen: ik ben daar open over. Ik hoef niks te verbloemen of te vergoeden via een achterdeur.
Ik werk met mensen, niet met protocollen.
Dus mocht je je afvragen waarom ik dit blog schrijf?
Omdat ik het spuugzat ben om te doen alsof mijn kennis, mijn ervaring en mijn intuïtie minder waard zijn — alleen omdat ik geen stethoscoop draag. Dít is mijn witte jas.
Deze blog. Mijn stem. Mijn waarheid.
